Raar, zo’n tweedeklassewedstrijd. Door omstandigheden was het mijn eerste live game dit seizoen en aldus mijn allereerste in een lagere afdeling. Het werd een heel aangename ervaring.
Zeven wedstrijden. Zo lang was het geleden dat ik Villa nog eens live zag winnen. Zaterdag omstreeks 16.50 plaatselijke tijd konden eindelijk de vreugdegezangen opnieuw bovengehaald worden. Villa Park verlaten met een glimlach, heerlijk gevoel.Villa boekt een vierde opeenvolgende thuisoverwinning en bezig aan een kampioenenreeks. Helaas iets te laat. De superoptimisten geloven misschien nog in een mirakel, maar twee povere reeksen van een tiental matchen zullen ons aan de eindmeet uiteindelijk zuur opbreken.
Zoals de voorgaande wedstrijden werd het geen hoogstaande partij van the Villans. De thuisploeg liet Norwich het initiatief, maakte er een fysieke slag van en hield het goed compact achterin. En vooraan loopt er met Jonathan Kodjia een goudhaantje rond. De Ivoriaan nam de twee doelpunten van de namiddag voor zijn rekening.
Met Kodjia heb ik lange tijd een haat-liefdeverhouding gehad. Hij vergeet dikwijls dat er nog 10 andere spelers in zijn ploeg zitten, maar ah… Laat hem lekker doen, wat een speler is me dit. Nog voor de balaanname bij zijn eerste doelpunt wist heel Villa Park dat het leer de netten zou raken. Vergeet die meters richting doel, vergeet die verdediger en doelman nog voor hem. Hij knipte zelfs nog naar binnen en borstelde de bal heerlijk in de linkerbovenhoek. Een Dwight Yorke-momentje.
Een drietal gerichte versterkingen en een fitte Jimmy Danger is alles wat we nodig hebben om volgend jaar promotie te vieren. Dat het zonder sexy voetbal is, zal me worst wezen.
Belgian Villains 