Het is inmiddels bijna drie weken geleden dat Martin O’Neill Birmingham en omstreken met verstomming sloeg en zijn C4 presenteerde aan voorzitter Randy Lerner. Nu, aan het eind van de transferperiode, een reflectie over de feiten de afgelopen weken.

Er wordt wel eens gezegd dat geen enkele speler, noch manager groter is dan de club zelf. Toch geloofden velen dat O’Neill dat wel was. Of creëerde de mythe rond zijn persoon dit beeld misschien?

Toen Martin arriveerde in 2006 werd hij verwelkomt als de Messias. Zijn palmares bij clubs als Leicester City en Celtic Glasgow sprak voor zich en zijn stockwaarde was hoog. Hij bracht de in verval geraakte glorie opnieuw naar de bovenste regionen van de Premier League, bracht de Europese avonden op Villa Park terug en liet Villa gelden als giantkiller. Denk maar aan de uitoverwinningen op Arsenal, Liverpool en Manchester Utd onder andere. Stuk voor stuk mooie avonden.

Maar was hij ook niet een beetje de “Nearly-man”? Nét geen League Cup, nét geen FA Cup finale, nét geen Champions’ League, Europa League werd zomaar opgegeven,… Mooie prestaties, maar geen prijzen op het einde van de rit. En laten we eerlijk zijn, het gebrachte voetbal werd met de jaren slechter.

Afgelopen seizoen werd duidelijk dat de zo bejubelde relatie tussen manager en voorzitter barsten begon te vertonen. Het was dan ook een publiek geheim dat O’Neill interesse had in een overstap naar Liverpool eind juni.

Ook op het transfervlak was het “hit-and-miss” voor O’Neill. Op Citeh’s bodemloze put na, spendeerde geen enkele ploeg de afgelopen jaren zoveel aan spelers als Villa. Successen als James Milner en Ashley Young werden afgewisseld door Steve Sidwell, Emile Heskey en andere Marlon Harewood‘s, die stuk voor stuk aan een te grote aankoopsom werden binnen gehaald. Om van hun maandwedde nog maar te zwijgen.

Zijn opvolger krijgt een uitstekend elftal voor handen. Mits de juiste acquisities en enig lef kan Aston Villa gerust mee blijven dingen voor de prijzen.

Wie die opvolger wordt, blijft gissen geblazen. De gedoodverfde favoriet, Mark Hughes, tekende net voordat de vacature beschikbaar werd, een contract bij Fulham. Het lijstje potentiële kandidaten is van deprimerende kwaliteit. Bob Bradley, Alan Curbishley, Roy Keane,… Vrolijk wordt je daar niet van. Aan Randy Lerner en zijn compagnons om de juiste keuze te maken.

De funderingen zijn gelegd, de geknipte vakman om ermee verder te werken aanstellen, is een must.