Afgelopen zaterdag stond de wedstrijd Aston Villa – Sheffield Wednesday op het programma. In eerste instantie geen uit het oog springende affiche, maar deze had voor ondergetekende een speciale betekenis.

Op 28/12/1998 ging ik als 12-jarig broekventje voor het eerst een live wedstrijd van the Villa bijwonen. Een vroege treffer van Gareth Southgate werd vlug teniet gedaan door een geniale Benito Carbone (kent u hem nog?), maar een late treffer van Ugo Ehiogu zorgde ervoor dat Villa de jaarwisseling inging als trotse leider in the Premiership.

Begin de jaren 2000 verdween Wednesday van het hoogste toneel, maar hun recente wedergeboorte zorgde ervoor dat de bezoekers deze speeldag als favoriet aan de aftrap kwamen. Villa miste een resem geblesseerden en kent een erbarmelijk seizoen.

Overwinningen tegen Derby en Rotherham bezorgden Steve Bruce ademruimte. De midweekwedstrijd werd verloren tegen de seizoensrevelatie Huddersfield, maar de prestatie was hoopgevend te noemen. Vooraf werd de wedstrijd tegen play-off kandidaat Sheffield door de eigen fans dan ook bestempeld als een van de bevestiging.

Nog voor de aftrap was het puzzelen voor Brucey door het uitvallen van Lansbury en nog in de eerste periode werd Baker geblesseerd vervangen.

Het voetbal was wederom niet oogstrelend. De passie en vechtlust van de spelers op het veld maakten echter veel goed. Jonathan Kodjia – wie anders – was met twee goals man van de match.

Ere wie ere toekomt. Een pluim voor Bruce om in deze moeilijke omstandigheden de boel te redden. Of hij de man is om Villa volgend seizoen mee te laten dingen voor promotie laten we nog in het midden. Desalniettemin verdient hij de rest van het seizoen uit te doen en het potentieel is zeker aanwezig om een mooi seizoenseinde in elkaar te knutselen.

Keep it up, Brucey!