Men zegt dat de playoffs winnen de mooiste manier is om te promoveren. We kunnen alleen maar bevestigen. Een explosie van emoties was het na het laatste fluitsignaal. Vreemden, die toevallig een gemeenschappelijke liefde hebben, vallen elkaar van blijdschap in de armen. Gejuich, geween, van links naar rechts geslingerd worden. Onbeschrijfelijke toestanden daar in het westelijke deel van Wembley Stadium.

The Championship was een verademing. Ik durf zelfs te stellen iets dat we nodig hadden. Aston Villa slaapwandelde zichzelf de degradatie tegemoet.

Routinenederlagen tegen de toppers, toonde weinig vechtlust en had strontvoetbal als norm genomen en een fanbase die verder en verder vervreemde van de club. De degradatie kwam hard aan, maar gaf Villa de kans sterker terug te komen. Na drie jaar verlaten we het vagevuur van tweede klas als een hechte club, waar zowel bestuur, spelers als supporters op één lijn staan.

Het was een leuke vakantie, maar uiteindelijk keer je na een tijdje terug naar huis. En thuis, dat is voor een grootmacht als Aston Villa ontegensprekelijk de hoogste regionen van het Engelse voetbal. We zijn terug, sterker dan ooit.

Up the Villa