Zo’n tien minuten voor tijd begon het te dagen. Dit Villa zakt helaas als er niet drastisch wordt ingegrepen. Het doet pijn om te beseffen dat zo’n historische club kwalitatief niet kan wedijveren met ploegen als Crystal Palace, Sheffield Utd of andere Wolverhamptons.

Op een degelijke eerste tien minuten na was het huilen met de pet op maandagavond. Evans en co lieten enkele wenkende kansen onbenut. Billen knijpen en hopen dat aan de rust de brilscore nog op het bord zou prijken.

Tot we onze eigen ruiten insloegen. Eerst Reina, na de koffiestop Mings. Aston Villa doet zijn uiterste best om zichzelf te degraderen.

Dat het een moeilijk seizoen zou worden, wisten we. Maar op zo’n manier de laatste maanden van het seizoen ingaan, jeetje… Geen vechtlust, geen grinta. Niets, nada, nopes. Het zou een degradatiegevecht moeten zijn, al komt er van dat vechten bitter weinig in huis.

En dus, what next? Alle respect voor Deano, maar hij had gisteren moeten zijn C4 krijgen. Een eventueel schokeffect lijkt momenteel het enige dat ons kan redden.

Alles wijst erop dat Purslow en co alle vertrouwen blijven behouden in Smith. Hopelijk stunten we zaterdag tegen Chelsea en vallen alle puzzelstukjes wonderbaarlijk in elkaar de komende weken.

Hoe doet er niet meer toe. Bidden voor een viertal overwinningen die uit de lucht komen te vallen en een resem slechte resultaten voor onze tegenstanders.

Zolang er hoop is…